Bezienswaardigheden

Vaar mee met De Zander en ervaar de Kempense kanalen en sluizen. Je komt tijdens de vaart meer te weten over het ontstaan van de kanalen, de ontdekking van het witzand, de toepassingen ervan, witzandontginner Sibelco, de meren en de herbestemming ervan.

De bosrijke omgeving van de 15 Kapellekens inspireerde ooit de hele schildersschool rond Jakob Smits en Dirk Baksteen. De 15 Kapellekens is een openluchtkruisweg.

Een vijftigtal graffitikunstenaars – waaronder enkele gerenommeerde namen uit de graffitiwereld – toverden de fietstunnels onder de Zuiderring om tot een uniek kunstwerk. Onze afdeling jeugd en sport sloeg in samenwerking met Project M. van Jeugdhuis Tydeeh de handen elkaar om dit project tot een goed einde te brengen.

Aan het jutteputteke vind je – als je heel goed kijkt – de oudste grenssteen uit de Kempen. Al in 1417 zijn er sporen te vinden van deze vreemde kei. Hij vormt de grens tussen Meerhout, Mol en Geel. In de steen zie je de letters M en G. Die staan voor Mol en Geel. En wat met Meerhout?

In de middeleeuwen haalde de pest - ‘de zwarte dood’ in de volksmond - geregeld zwaar uit in onze contreien. Hele generaties bezweken aan deze ongeneeslijke en hoogst besmettelijke ziekte. Om verdere verspreiding van de afgrijselijke ziekte tegen te gaan, werden ten dode opgeschreven dorpsgenoten opgesloten in zogeheten ‘pesthuisjes’.

Na 226 treden kan je op een hoogte van 37 meter genieten van een schitterend panoramisch uitzicht over de regio.

Deze ‘oude’ begraafplaats werd in 1812 aangelegd, ver buiten het oude Dorp, in de roggevelden van het Molsveld. Voor die tijd was dit zeer uitzonderlijk. De doden werden niet langer rond of in de kerken begraven. Dit om redenen van volksgezondheid (besmetting, epidemies, drinkwater...). Vandaag is het een park, het Boulevardpark.

Het graf van de grote meester Jakob Smits vind je op het kerkhof van Achterbos. Hier zijn ook de graven van zijn meest vermaarde leerlingen Dirk Baksteen en Paula Zenke.

Het kappelletje werd doorheen de jaren een paar keer hersteld.  Op de witte steen aan de kapel staat bijna onleesbaar 'Ter ere van Jezus het hert en van zijn en onze Onbevlekte Moeder Maria, Hortensia Verbiest. 1883'

Het Postelvaartje werd eigenlijk gegraven om akkers te irrigeren. De 'obelisk' die hier staat is een oude grenssteen. Hij markeerde destijds het punt waarop maar liefst 7 heerlijkheden samen kwamen: Bergeijk, Luyksgestel, Mol, Balen, Lommel, Dessel en Postel.

'Die van Mol die zijn geschoren! Ze hebben een kerk, maar genen toren!' Dit oude spotrijmpje bevat, zoals meestal, een stukje waarheid, ’n beetje leugen en een vleugje afgunst. Het verwijst naar de schamele peperbus die onze massieve Kempense toren nu bekroont en doet ons met heimwee terugdenken aan de prachtige torenspits die hier vroeger stond.

De put van Rauw heeft vier grote drijvende, kunstmatige eilanden. Zandwinningsbedrijf Sibelco en de gemeente werkten samen een nieuw natuurproject uit om de grote plas een ecologische bestemming te geven.

Het gaat om een Lourdesgrot, gelegen ten noordoosten van de kerk. Ze is gemaakt van imitatierotsen (constructiebeton), met ingebouwde altaarnis. De grot werd opgetrokken door de firma Janssens en Zonen uit Westmeerbeek en ingehuldigd in 1936.

Deze molen is de laatste nog bestaande van de negen windmolens die onze gemeente ooit rijk was. Hij werd in 1856 gebouwd door molenbouwer Karel Heylen uit Geel. In 1913 gecementeerd en gekalkt. In de jaren vijftig liep de molen bij een storm veel averij op en werd hij verkocht. De nieuwe eigenaars werden het SCK en het gemeentebestuur.

In 2011 werd een fotowand ingehuldigd ten nagedachtenis van alle mensen die in de buurt van de Veldstraat, de huidige Martelarenstraat, werden opgemaakt in 1944. Een gedenkplaat herinnert tevens aan de gebeurtenissen.

Op 13 september 1953 werd een vredesmonument 1940-1945 onthuld op de hoek van de St.-Pieterstraat met het Rondplein. Het monument is een groot bas-reliëf dat een groep figuren uitbeeldt. Elk figuur vertegenwoordigt een eigen symboliek.

Aan het einde van de negentiende eeuw kende St. Antonius van Padua een grote populariteit als heilige van de verloren voorwerpen. De kapel werd in 1898 gebouwd en was met zijn populaire heilige een veel bezocht gebedsoord.